به بهانه‌ی یک خبر

وقتی خبر مرگ کسی را می‌شنوم، اغلب در عکس او خیره می‌شوم و به زندگی او فکر می‌کنم. به این که چه علایقی داشته است و چه کارهایی انجام داده و با چه کسانی زندگی کرده‌است. خودم را جای او قرار می‌دهم و قضاوت می‌کنم که آیا از زندگی‌اش و کارهایی که کرده راضی است؟ گاهی از شنیدن خبر مرگ انسانی ناشناس در فاصله‌ای بسیار دور، اشک در چشمم حلقه می‌زند. مخصوصا برای کسانی که در کار خود مداومت داشته‌اند و کاری را سال‌های سال تکرار کرده‌اند. مثلاً عمری را به طرفداری از یک تیم ورزشی به این ورزشگاه و آن ورزشگاه رفته‌اند و همه جوره از آن طرفداری کرده‌اند. یا موارد دیگری از این دست ... .

چون می‌دانم که «لاتزر وازرة وزر اخری» خیلی زود به خود بر می‌گردم و می‌پرسم چه قدر تا مرگ من باقی است؟

انتشار این پست در شب جمعه بوده است؛ برای آمرزش اموات فاتحه‌ای بخوانید ... 

بوی غرور

برای این که بگویم تعفن غرور چقدر زیاد است، لازم نیست بگویم که چیزی متعفن‌تر از آن وجود ندارد. چرا که اگر این را بگویم، گمان خواهید کرد سخنان کسی را می‌شنوید که روزگار خود را در مجاورت کثیفی‌ها و بدی‌ها سپری کرده است، که می‌تواند با قطعیت در مورد رتبه‌ی تعفن چیزها صحبت کند؛ باری دروغ و غرور خیلی متعفن هستند.

پیامبر اکرم می‌فرمایند: «الکبر رداء الله فمن نازع الله رداءه قصمه؛ کبر ردای خداست و کسی که با خدا بر سر لباسش کشمکش کند، خدا او را نابود می‌کند.»